نوع مقاله : پژوهشی -مطالعه موردی
نویسندگان
1 استاد ، گروه مطالعات زنان، دانشکدة علوم اجتماعی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران: ایران.
2 دانشجوی دکتری،گروه جامعه‌شناسی، دانشکدۀ علوم اجتماعی، دانشگاه علامه طباطبائی: تهران، ایران.
3 کارشناسی‌ارشد مطالعات‌فرهنگی، گروه مطالعات فرهنگی، دانشکدۀ علوم اجتماعی، دانشگاه علامه‌طباطبائی ، تهران: ایران.
چکیده
دین‌داری یکی از مهم‌ترین جلوه‌ها و مظاهر دنیای زنان است. این دنیا تحت تاثیر موج تغییرات فرهنگی جهانی است. این موج از فرآیند انقلاب فناوری اطلاعات، فردگرایی، عرفی‌گرایی، افراط‌گرایی دینی، تمایزیابی و ادغام اجتماعی در فرهنگ جهانی، ظهور سبک‌های زندگی جدید و مهاجرت‌های گسترده تشکیل شده‌است. الگوهای نو دین‌داری یکی از ثمرات این تحولات است. زندگی روزمرة ایرانیان از دوره کهن تا امروز با ادیان ابراهیمی، زرتشتی و مانوی و فرقه‌های عرفانی مختلف گره خورده‌است. این فرهنگ دینی متکثر از این موج تغییرات فرهنگی جهانی در امان نبوده‌است. زنان در کلان‌شهرهای ایران همواره جزو اقشار با بالاترین میزان دین‌داری بودند. مقاله کنونی با به کارگیری روش زمینه بنیاد با رویکرد اشتراوسی برای فهم نقشه دین‌داری زنان تهرانی نگاشته شده‌است. مؤلفه های چهارگانه کدگذاری الگوواره‌ای بر مبنای محوری بودن روان‌شناسی مثبت‌گرا و معنویت بودیسم در الگوهای نو دین‌داری مورد بررسی قرارگفت. رفتار مذهبی، هویت اجتماعی، رواداری و تساهل، تیپ‌های روان‌شناختی و طرق و اماکن آرامش‌بخش به عنوان شرایط علی محسوب می‌شوند. وضعیت فرهنگی خانواده‌ها، وضعیت مصرف فرهنگی و فراغت مصاحبه‌شوندگان شرایط زمینه‌ای و مداخله‌گر می‌توان دانست. حضور آنان در دوره و کلاس‌ها به صورت مجازی با آشنایی و تشویق دوستان صمیمی وخانواده را باید یک راهبرد دانست. راهبرد زنان تهرانی در مواجهه با یک مخاطرة پزشکی یا اجتماعی است. پیامدهای مورد انتظار مصاحبه‌شوندگان خودسازی و خودشناسی، افزایش استقامت، صبر و تحمل، موفقیت، آرامش، خداشناسی و مثبت‌اندیشی است. زنان تهرانی مورد بررسی از طریق ساز و کار «بدعت»، به «برساختن» یا «بازاندیشی» خویشتن بالاخص در مواجهه با مخاطراتی چون مواجهه با بیماری دست می‌زنند.
کلیدواژه‌ها
)
ارسال نظر در مورد این مقاله