Designing a Model of Social Sustainability in Urban Environments and its Comparative Analysis in Tehran and Zahedan Cities

Document Type : Research

Authors

• Masoud Babaei Banaei ¹
• Rahmatollah Amirahmadi ²
• Rezaali Mohseni ³

¹ PhD student in Economic Sociology and Development, Department of Sociology, Central Tehran Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran

² Assistant Professor, Department of Sociology, Azadshahr Branch, Islamic Azad University, Azadshahr, Iran

³ Associate Professor, Department of Sociology, Central Tehran Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran

https://doi.org/10.22067/social.2024.88942.1531

Abstract

This research aims to design a social sustainability model in urban environments and conduct a comparative analysis in the cities of Tehran and Zahedan. It is an applied-developmental study that uses exploratory mixed research. In the qualitative stage, semi-structured interviews with experts and thematic analysis techniques were used. For this purpose, semi-structured interviews were conducted with 21 academic and executive experts in the field of urban management who were selected using purposive sampling. In the quantitative stage, the structural equation modeling method and Amos software were used to validate the model. To do so, 136 senior managers of Tehran and Zahedan municipalities, who were selected by simple random sampling method, were surveyed by filling out a questionnaire. Based on the findings of thematic analysis, seven components including education, poverty, unemployment, Internet, health, population growth, and economic inequality along with 78 indicators were identified for social sustainability. The findings of the quantitative section also confirmed the identified variables and the research model. Moreover, a comparative study of social sustainability in the cities of Tehran and Zahedan using statistical analysis suggested that education status exhibited the largest gap whereas poverty and economic inequality had the smallest gap. The results of the study indicated that social sustainability in urban environments is a multidimensional and complex phenomenon the realization of which calls for addressing a set of variables. In addition, as suggested by the findings of the study, the status of social sustainability in the cities of Tehran and Zahedan, as representatives of Iranian cities, is not desirable, and these two cities largely differ in many indicators.
 

Keywords

• Sustainable Development
• Social Sustainability
• Urban Environments
• Tehran
• Zahedan

©2024 The author(s). This is an open access article distributed under Creative Commons Attribution 4.0 International License (CC BY 4.0)

References

1. الله‌قلی‌پور، س؛ و زیاری، ک. (1402). بررسی میزان پایداری اجتماعی و رضایت از محیط زندگی (مطالعۀ موردی: ناحیۀ 1 منطقة 9 تهران). جغرافیا و توسعه ناحیه‌ای، 21(1)، 143-172.
2. امینی، ع؛ جعفری‌نیا، غ؛ و گرگین، باقر. (1402). طراحی مدل توسعۀ پایدار اجتماعی براساس موانع اجتماعی در شهرستان بشاگرد. جغرافیا و توسعۀ ناحیه‌ای، 21(3)، 263-298.
3. انوری، م؛ و شرکی، ز. (1396). سنجش میزان پایداری اجتماعی شهر زاهدان. چهارمین کنفرانس بین‌المللی علوم جغرافیایی، شیراز، ایران.
4. بابا‌اوغلی، ف؛ موسوی، م؛ و سلطانی، ع. (1397). بررسی تأثیر عوامل اجتماعی- اقتصادی بر روی توسعۀ پایدار شهر تبریز با استفاده از شاخص EF. جغرافیا و برنامه‌ریزی منطقه‌ای، 8(3)، 111-121.
5. راغبیان هنزایی، ف؛ سرایی، م؛ و المدرسی، ع. (1402). سنجش پایداری اجتماعی محلات شهر یزد. آمایش محیط، 16(60)، 115-136.
6. رحمانی‌لشگری، م؛ استعلاجی، ع؛ رجبی، آ؛ شریعت، و؛ و پناهی، م. (1403). تحلیلی بر نقش مشارکت در توسعۀ پایدار اجتماعی محلات، مطالعۀ موردی: محلات منطقۀ ۸ شهر تهران. نشریه تحقیقات کاربردی علوم جغرافیایی، 24(72)، 99-114.
7. رضایی‌جوزانی، ن؛ و بخشایش‌اردستانی، ا. (1397). بررسی میزان تحقق عدالت اجتماعی در دولت‌های پس از انقلاب براساس اندیشۀ امام خمینی(ره). مطالعات سیاسی، 10(40)، 26-44.
8. رفیعیان، م؛ و شجاعی، د. (1402). بازشناسی مفهوم پایداری اجتماعی در مطالعات شهری در جستجوی یک چارچوب نظری. برنامه‌ریزی توسعۀ شهری و منطقه‌ای، 8(24)، 35-86.
9. زنگنه، م؛ محمودی، ن؛ و زنگنه، ی. (1400). تحلیل مقایسه‌ای پایداری اجتماعی در بافت‌های مسکونی قدیم و جدید شهرها، مطالعۀ موردی: بافت قدیم و جدید شهر سبزوار. شهر پایدار، 4(3)، 55-68.
10. زنگنه، م؛ بنی‌اسد، ط؛ و خاوری، ع. (1399). بررسی پایداری اجتماعی در شهرک‌های جدید (نمونۀ موردی: شهرک مهرگان در مشهد). مطالعات ساختار و کارکرد شهری، 7(22)، 113-129.
11. ساسان‌پور، ف؛ تولایی، س؛ و جعفری‌اسدآبادی، ح. (1394). سنجش و ارزیابی زیست‌پذیری شهری در مناطق بیست و دو گانۀ کلانشهر تهران. برنامه‌ریزی منطقه‌ای، 5(18)، 27-42.
12. سجادی، م. (1402). بررسی وضعیت توسعۀ پایدار در ایران مبتنی بر گزارش 2023. امنیت اقتصادی، 11(9)، 45-68.
13. سلطانی‌پور، ف؛ و دماری، ب. (1395). وضعیت توسعۀ پایدار در ایران. مجلۀ دانشکده بهداشت و انستیتو تحقیقات بهداشتی، 14(4)، 1-14.
14. صفرعلی‌زاده، ا؛ اکبری، م؛ بوستان‌احمدی، و؛ و موسوی، س. (1401). بررسی شاخص‌های سرمایۀ اجتماعی و ارتباط آن با توسعۀ پایدار شهری. نشریۀ تحقیقات کاربردی علوم جغرافیایی، ۲۲(۶۶)، 105-123.
15. عزتیان، ش؛ و امین‌زاده، ب. (1401). تحلیلی بر پایداری اجتماعی در رابطۀ تعاملی شهروندان و مدیریت شهری با استفاده از روش تحلیل عاملی (نمونۀ موردی: شهروندان شهر اصفهان). جغرافیا و توسعۀ فضای شهری، 9(4)، 39-54.
16. عشقی‌چهاربرج، ع؛ نظام‌فر، ح؛ و علوی، س. (1398). سنجش توسعۀ پایدار استان‌های ایران بر مبنای برنامه‌ریزی محیطی. برنامه‌ریزی منطقه‌ای، 9(33)، 29-42.
17. فرزانه، ح. (1399). ارزیابی پایداری اجتماعی در برنامه‌های توسعۀ ایران بر پایۀ چارچوب توسعۀ پایدار استراتژیک. مطالعات کاربردی در علوم اجتماعی و جامعه‌شناسی، 3(4)، 41-54.
18. مکی، ت؛ علویان‌پطرودی، س؛ اسدی، م؛ اقصایی، ه؛ و هاشمی، ح. (1397). مقایسۀ رویکردهای توسعۀ پایدار در ایران و سایر کشورها. پژوهش‌های محیط زیست، 9(17)، 17-24.
19. ناصحی، ه؛ صابری، ح؛ قائدرحمتی، ص؛ و خادم‌الحسینی، ا. (1401). مکان‌های سوم شهری و پایداری اجتماعی مناطق شهر اصفهان. فصلنامۀ چشم‌انداز شهرهای آینده، ۳(۲)، 95-111.
20. نظم‌فر، ح؛ ویسیان، م؛ و محمدحمیدی، س. (1397). بررسی و سنجش پایداری اجتماعی شهری با استفاده از مدل کوپراس و نرم‌افزار Lisrel مطالعۀ موردی: شهر اردبیل. پژوهش و برنامه‌ریزی شهری، 9(33)، 33-48.
21. Akcali, S., & Cahantimur, A. (2022). The Pentagon Model of Urban Social Sustainability: An Assessment of Sociospatial Aspects, Comparing Two Neighborhoods. Sustainability, 14, 4990.
22. Atalay, H., & Gülersoy, N. Z. (2023). Developing social sustainability criteria and indicators in urban planning: a holistic and integrated perspective. Konya Teknik Üniversitesi Mimarlık Ve Tasarım Fakültesi, 11(1), 1-23.
23. Bramley, G., Brown, C., Dempsey, N., Power, S., & Watkins, D. (2010). Social Acceptability. In Dimensions of the Sustainable City; Springer: Dordrecht, The Netherlands, 105–128.
24. Braun, V., & Clarke, V. (2006). Using thematic analysis in psychology. Qualitative Research in Psychology, 3, 77-10.
25. Brink, M., Hengeveld, G.M., & Tobi, H. (2020) Interdisciplinary measurement: a systematic review of the case of sustainability. Ecol Ind, 112, 106145.
26. Chatterji, T. (2021). Urban social sustainability: theory, policy and practice. Urban Policy Res, 39, 121–123.
27. Colantonio, A. (2010). Urban social sustainability themes and assessment methods. Proc. Inst. Civ. Eng. Urban Des. Plan, 163, 79–88.
28. Doğu, F.U., & Aras, L. (2019). Measuring Social Sustainability with the Developed MCSA Model: Güzelyurt Case. Sustainability, 11, 2503.
29. Eizenberg, E. & Jabareen, Y (2017). Social Sustainability: A New Conceptual Framework. Sustainability, 9, 68.
30. Ghahramanpouri, A., Saifuddin, A., Sedaghatnia, S., & Lamit, H. (2015). Urban Social Sustainability Contributing Factors in Kuala Lumpur Streets. Procedia-Soc. Behav. Sci, 201, 368–376.
31. Grum, B., & Kobal Grum, D.(2020). Concepts of social sustainability based on social infrastructure and quality of life. Facilities, 38(11/12), 783-800.
32. Imperiale, A. J., & Vanclay, F. (2021). Conceptualizing community resilience and the social dimensions of risk to overcome barriers to disaster risk reduction and sustainable development. Sustainable Development, 29(5), 891-905.. https://doi.org/10.1002/sd.2182
33. Itma, M., & Monna, S. (2022). The Role of Collective Spaces in Achieving Social Sustainability: A Comparative Approach to Enhance Urban Design. Sustainability, 14, 8756.
34. Janssen, C., Daamen, T. A., & Verheul, W. J. (2024). Governing capabilities, not places – how to understand social sustainability implementation in urban development. Urban Studies, 61(2), 331-349.
35. Janssen, C., Daamen, T.A., & Verdaas, C. (2021). Planning for Urban Social Sustainability: Towards a Human-Centred Operational Approach. Sustainability, 13, 9083.
36. Janssen, C., & Basta, C. (2024). Are good intentions enough? Evaluating social sustainability in urban development projects through the capability approach.
    European Planning Studies, 23(2), 368-389.
37. Krefis, A.C., Augustin, M., Schlünzen, K.H., Oßenbrügge, J., & Augustin, J. (2018). How Does the Urban Environment Affect Health and Well-Being? A Systematic Review. Urban Sci, 2, 21.
38. Kvale, S. (1996). Interviews: An Introduction to qualitative research interviewing. Thousand Oaks, CA: Sage.
39. Lami, I.M., & Mecca, B. (2021). Assessing Social Sustainability for Achieving Sustainable Architecture. Sustainability, 13, 142.
40. Larimian, T., & Sadeghi, A. (2021). Measuring urban social sustainability: Scale development and validation. Environment and Planning B: Urban Analytics and City Science,48(4), 621-637.
41. Leal Filho, W., Salvia, A.L., & Vasconcelos, C.R.P. (2022). Barriers to institutional social sustainability. Sustain Sci, 17, 2615–2630.
42. Ly, A.M., & Cope, M.R. (2023). New Conceptual Model of Social Sustainability: Review from Past Concepts and Ideas. Int. J. Environ. Res. Public Health, 20, 5350.
43. Merriam, S. B. (2009). Qualitative research: A guide to design and implementation. John Wiley & Sons.
44. Mirzakhani, A., Turró, M., & Behzadfar, M. (2023). Factors affecting social sustainability in the historical city centres of Iran. Journal of Urbanism: International Research on Placemaking and Urban Sustainability, 16(4), 498–527.
45. Polese, M., & Stren, R.E. (2000). The social sustainability of cities: Diversity and the management of change. Can. Public Policy, 27, 3.
46. Raymond, C.M., Kenter, J.O., & Van Riper, C.J. (2019) Editorial overview: theoretical traditions in social values for sustainability. Sustain Sci, 14, 1173–1185.
47. Rivai, F.R., Rohman, M.A., & Sumantri, B. (2023). Assessment of social sustainability performance for residential building. Sustainability: Science, Practice and Policy, 19(1), e2153575.
48. Santa-Cruz, S., G., de Cordova, M., Rivera-Holguin, M., Vilela, V., Arana, V., & Polomino, J. (2016). Social Sustainability Dimension in the Seismic Risk Reduction of Public Schools: A Case Study of Lima, Peru. Sustainability: Science, Practice and Policy, 12(1), 34–46.
49. Santi, G., Leporelli, E., & Di Sivo, M. (2019). Improving Sustainability in Architectural Research: Biopsychosocial Requirements in the Design of Urban Spaces. Sustainability, 11, 1585.