نوع مقاله : پژوهشی
نویسندگان
1 استادیار گروه علوم اجتماعی دانشکده حقوق وعلوم اجتماعی دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
2 استاد گروه علوم اجتماعی، دانشکده حقوق و علوم اجتماعی، و مدیر قطب جامعه شناسی سلامت دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
3 دانش آموخته کارشناسی ارشد علوم اجتماعی، دانشکده حقوق و علوم اجتماعی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران.
چکیده
رفع نیازهای انسانی از طریق همکاری افراد در جامعه میسر میشود و نیل به اهداف مستلزم وجود احساس مسئولیت اجتماعی در برابر جامعه است. هدف این مقاله آن است که نشان دهد چه رابطه ای بین محرومیت نسبی و مسئولیت پذیری اجتماعی افراد وجود دارد. آیا محرومیت نسبی در بین زنان و مردان متفاوت است و اگر تفاوتی وجود دارد آیا این تفاوت تاثیری بر مسئولیت پذیری اجتماعی افراد دارد یا خیر؟ روش پژوهش پیمایشی و جامعه آماری آن، شهروندان 18 تا 70 سال شهر تبریز می باشند که نمونه گیری از آنها در طی سال 1402 شمسی و به روش خوشه ای تصادفی انجام شده است. گردآوری اطلاعات از طریق پرسشنامه، انجام شده و پایایی پرسشنامه با محاسبه آلفای کرونباخ برای متغیر مسئولیت پذیری اجتماعی0/845 و برای متغیر احساس محرومیت نسبی 0/709 می باشد. یافته ها نشان می دهد میزان مسئولیت پذیری اجتماعی کمتر از میزان متوسط و میزان احساس محرومیت بیشتر از متوسط ممکن در مقیاس تعریف شده برای سنجش این متغیرها است. ضریب همبستگی بین مسئولیت پذیری اجتماعی با متغیر احساس محرومیت نسبی، 0/28- محاسبه شده که نشان می دهد رابطه معنادار و معکوسی بین متغیرها وجود دارد. براساس یافته ها زنان بیشتر از مردان احساس محرومیت را تجربه می‌کنند و این امر سبب کاهش مسئولیت پذیری اجتماعی در بین زنان شده است. براساس نتایج حاصل انجام اقداماتی برای کاهش تبعیض و نابرابری‌های اقتصادی- اجتماعی که منجر به کاهش احساس محرومیت نسبی شود می تواند در افزایش مسئولیت پذیری اجتماعی کارساز واقع شود.
کلیدواژه‌ها
)
ارسال نظر در مورد این مقاله